پرایوسی...

قدیما بهش میگفتن حریم...

یه مسئله ی شخصیتی بود و هرکسی برای خودش حریمی داشت.

همه به حریم هم احترام میذاشتن...حریم چیزی خارج از خود انسان نبود.حریم یه سری مسائل اخلاقی رو دربرداشت....

...

حالا بهش میگن پرایوسی(privacy)...

اما پرایوسی ادما محدود شده به تلفن همراهشون...به لپ تاپشون..به تبلتشون...به دفتر خاطراتشون...به اتاقشون...به مسواکشون!!!

مسواک برای آدما از شخصیتشون باارزش تر شده...

اگه کسی به مسواکشون دست بزنه ناراحت میشن اما اگه کسی وارد حریمشون بشه اصلا ناراحت نمیشن...تازه خوشحال هم میشن.

اسمشم گذاشتن صمیمیت و انسان دوستی...

دیگه آدما برای خودشون...خود واقعیشون هیچ حریمی قائل نیستم...

پ ن:

یه زمانی برام خیلی جالب بود که چرا تقریبا همه اساتید ما مجردن...

چرا هیچکدوم از دانشجوهای دانشگاه ما رغبت چندانی به ازدواج ندارن...

به جوابش خیلی زود رسیدم!!

به بهانه پیوندی از جنس آسمان...

             " ومن آیاته ان خلق لکم من انفسکم ازواجا لتسکنوا الیها وجعل بینکم‏ موده و رحمه " 

یکی از نشانه‏های او این است که از خود شما برای شما همسر آفرید تا با 

او آرام گیرید و میان شما مهر و محبت قرار داد . 

---

غیر از اینه آیا؟

که همه بچه مومنا آرزوشون اینه که بتونن در زندگی مشترکشون از زندگی بسیار زیبا و متعالی حضرت علی (ع) و حضرت فاطمه (ع) الگو بگیرن؟

اما آیا واقعا اینکارو میکنن؟

فکر نمیکنم...آرمانی بودن عالیه...خوبه...عملیه!!!

اما تا وقتی که وارد دنیای هپروت نشیم و اینقدر خودمونو کامل احساس نکنیم که هر خطایی که ازمون سر زد،فقط و فقط توجیهش کنیم...اونم چه توجیهات زیبایی!!!!

بیاین کمی با خودمون روراست باشیم...توی دنیای امروز که آدما توی پیله ی دروغ هاشون زندگی میکنن و حتی خودشون هم باورشون کردن ،روراست بودن کار سختیه ...میدونم!

اما بایست تلاش کرد...آیا خودمون میتونیم خودمونو آروم کنیم که اینقدر مطمئنیم میتونیم مایه آرامش یکی دیگه باشیم؟

یا اینکه اینقدر خودخواهیم که خودمونو نمیبینیم و انتظار داریم یکی از راه برسه آرامش و عشق و محبت و خلاصه همه چیزای قشنگ این دنیا و اون دنیا رو بهمون اهدا کنه ...دریغ از کمترین تلاشی برای اینکه خودمون رو رشد بدیم و ما هم سهمی در تشکیل یه زندگی ایده ال داشته باشیم.

اندکی تامل به جایی برنمیخوره...