گاهی از استنتاج های خودم گریه ام میگیرد...
مثلا وقت هایی که از مادرم عصبانیم و با تمام وجود سعی بر این دارم که از یک نیشگون که در کودکی از من گرفته و من حتی بخاطرش هم ندارم، نتیجه بگیرم که او با من نامهربان است...
وای خدای من...
چطور ما آدم ها همه ی خوبی ها و ایثار ها و مهربانی ها و نگرانی ها و گذشت ها را ندید می گیریم و بند میکنیم به یک نیشگون کوچک که تازه درد هم نداشته!!!
